Είναι πολύ πιθανό να είναι δύσκολο να υπάρξει ένας πολιτικός λόγος εφόλης της ύλης με προγραμματικές δεσμεύσεις σε όλο το φάσμα της κρατικής πολιτικής. Ως ένα βαθμό, άλλωστε ένα τμήμα της πολιτικής του κάθε κράτους ορίζεται ήδη από τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σίγουρα δεσμεύεται και από τις προδιαγραφές των ευρωπαϊκών προγραμμάτων χρηματοδότησης. Και για να μην αφεθούν υπόνοιες συνομωσιολογικών θεωριών, αναφέρομαι στις βασικές ευρωπαϊκές πολιτικές για την οικονομία, την ενέργεια, το εμπόριο και τις αγορές, το τραπεζικό σύστημα που συνομολογούνται και έχουν πλειοψηφική αποδοχή. Και μην το συγχέουμε αυτό με την προσπάθεια διαμόρφωσης μίας νέας εναλλακτικής πολιτικής που κάνουν τα σοσιαλιστικά και αριστερά κόμματα ή οι Πράσινοι που είναι στα σπάργανα της ιδεολογικής αναζήτησης. Στο πεδίο της πραγματικότητας, οι ευρωπαϊκές πολιτικές μοιάζουν και είναι κυρίαρχες.

Η Ελλάδα, ως μία χώρα σε κρίση, έχει ήδη δει με τα δικά της μάτια, από το 2010, τα όρια μιας αυτόνομης πολιτικής. Αυτονομία στα πλαίσια της ΕΕ υπάρχει μόνο εκεί που τα έσοδα του κράτους περισσεύουν. Στην περίπτωση τη δικιά μας υστερούν τρομακτικά. Το κλειδί συνεπώς για την ελληνική οικονομία αλλά και την πολιτική, είναι πώς να βρεις τη χρυσή τομή ώστε να έχεις ένα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης σε αρμονία με τις κοινές ευρωπαϊκές πολιτικές. Μπορεί να γίνει; Συμφωνούμε όλοι στην Ευρώπη για το τι είναι κοινό, εθνικό ή πολιτικό; Αυτό το κλειδί πάντως, έγινε ίσως μέρος της συζήτησης αυτών των εκλογών σε ένα συμβολικό κυρίως επίπεδο, είπαμε, χωρίς όμως να πηγαίνουμε και πολύ βαθύτερα σε σχέση με προηγούμενες εκλογικές διαδικασίες. Μοιάζει συνεχώς σαν να μετεωριζόμαστε πάνω από το κεντρικό ερώτημα, έχοντας όλες τις άλλες απαντήσεις εκτός αυτού.

—

+ Εκλογές. Ας τα πούμε καλά. Έκλεισε η προεκλογική περίοδο, χωρίς μεγάλες εντάσεις, χωρίς προβλήματα στην πόλη, χωρίς παρεξηγήσεις. Βοήθησαν και οι σχετικά χαμηλοί τόνοι, Νομίζω και η στάση των υποψηφίων ήταν καλοί αφού απέφυγαν τις σκληρές εκφράσεις κατά αντιπάλων, οι περισσότεροι. Έλειψε η ουσιαστική πολιτική αντιπαράθεση για την Ήπειρο και τα Γιάννενα, αλλά είπαμε, είμαστε στην περίοδο των συμβολισμών και των χαμηλών τόνων. Με τα καλά της και τα κακά της αυτή η περίοδος.

– Πράσινο. Τώρα που καίει ο ήλιος φαίνεται και η έλλειψη στην πόλη εκείνου του είδους του πρασίνου που θα ξεκούραζε τον πολίτη. Περπατάς και αισθάνεσαι στην κάψα. Γιατί λείπουν πια τα μεγάλα δένδρα ή τα μικρά πάρκα που σε καλούν να ξαποστάσεις και να πάρεις μια ανάσα χωρίς να εκτίθεσαι στην πόλη.

—

Η μέσα Ελλάδα με τις αντιθέσεις της

Η «μέσα» Ελλάδα είναι εκείνο το κομμάτι της χώρας που κινείται στο περιθώριο των συνεχών εξελίξεων και της εφαρμογής των μεγάλων πολιτικών που κάθε τόσο εξαγγέλλονται. Είναι κομμάτια της επαρχίας, συνήθως απομακρυσμένα από τις πόλεις, είναι όμως και τμήματα των πόλεων, συνοικίες της Αθήνας πιο πολύ, εκεί που μοιάζει ο χρόνος να κινείται αλλιώς.

Υπάρχει κάτι αρνητικό συχνά σε αυτή τη μέσα Ελλάδα. Είναι η απουσία της φροντίδας του κράτους, η έλλειψη οικονομικών πόρων και τεχνολογίας. Είναι μία ξεχασμένη Ελλάδα που φιλοξενεί μοναχικούς ανθρώπους, νέα παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση σε καλές δουλειές, ασθενείς, μετανάστες, χαμηλές προσδοκίες.

Είναι η Ελλάδα για την οποία πολύ θα θέλαμε και σε αυτές τις εκλογές να ακούσουμε κάτι πέρα από ευχολόγια.

Σε αυτή τη μέσα Ελλάδα όμως υπάρχουν και φωτεινά σημεία, υπάρχουν και θετικές πλευρές. Είναι εκεί που οι άνθρωποι το παλεύουν ακόμα, που δεν υποχωρούν, που σχεδιάζουν κόντρα στις αντιξοότητες, που αγωνίζονται για να προοδεύσουν τα παιδιά τους, που ψάχνουν λύσεις επιβίωσης, που θέλουν να αλλάξουν την ποιότητα ζωής τους. Που δεν παραιτούνται.

Η πολιτική θα έπρεπε να ξεκινάει από αυτήν την Ελλάδα αν θέλουμε να μιλάμε για πρόοδο και δημοκρατία.

Από τις «Αποχρώσεις» της εφημερίδας «Ελευθερία»